ஒரு போரால் மட்டுமே தோற்று விடுவதில்லை….புகழேந்தி தங்கராஜ்

ஒரு தலைமுறையையே தலைநிமிரச் செய்த பிரபாகரனின் பிறந்தநாளை, எண்ணூர் அசோக் லேலன்ட் தொழிலாளர்களுடன் சேர்ந்து, மகிழ்ச்சியுடனும் மனநிறைவுடனும் வைகோ கொண்டாடியதுதான், இந்த வாரத்தின் நெகிழ்ச்சி நிகழ்ச்சி. காலை 7 மணிக்கு தொழிலாளர்களுக்கு இனிப்பு (லட்டு) வழங்கத் தொடங்கியவர், ஆயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்களுக்குக் கொடுத்து முடிக்கிறவரை சலிக்கவேயில்லை. இத்தனைக்கும் தொழிலாளத் தோழர்கள், வைகோவிடமிருந்து இனிப்பு பெறுவதைக் காட்டிலும், அவருடன் கைகுலுக்குவதில்தான் அதிக அக்கறை காட்டினர்.

அசோக் லேலண்டிலிருந்து மகிழ்ச்சியுடன் திரும்பிய ஓரிரு மணி நேரத்தில், யாழ்ப்பாணம் அருகே 18 வயது மாணவன் ஒருவன் ரயில் முன் பாய்ந்து உயிரிழந்த அதிர்ச்சிச் செய்தி கிடைத்தது. கொக்குவில் இந்துக் கல்லூரியில் பயிலும் ராஜேஸ்வரன் செந்தூரன் என்ற அந்த மாணவன், தமிழ் அரசியல் கைதிகள் விடுதலையில் இலங்கை அரசு காட்டும் அலட்சியத்துக்கு எதிர்ப்பு தெரிவிக்கவே இதைச் செய்திருக்கிறான். தன்னுடைய நோட்டுப் புத்தகத்தில் ராஜேஸ்வரன் எழுதிவைத்திருக்கும் சுருக்கமான குறிப்பிலிருந்து அதை அறிய முடிகிறது.

ராஜேஸ்வரன் தொடர்பான செய்தி கிடைத்ததும், யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் நடத்தியிருக்கும் பேரணி, அவர்களது உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தியது. ‘அப்பாவி அரசியல் கைதிகளை இனியாவது விடுதலை செய்’ என்று உரக்க முழங்கியிருக்கிறார்கள் அவர்கள்.

‘இதுபோன்ற நிகழ்வுகள் தொடரக்கூடாது….. மக்கள் ஒன்று திரண்டு போராடுவதுதான் எமக்கு விடுதலை பெற்றுத்தரும்’ என்று சிறையிலிருக்கும் அரசியல் கைதிகள் உருக்கமாக விடுத்திருக்கும் வேண்டுகோள், இளையோர் குறித்த அவர்களது ஆழ்ந்த கவலையைக் காட்டுவதாக இருக்கிறது.

ராஜேஸ்வரன் தனக்குத்தானே தேடிக்கொண்ட மரணம் மற்றும் அதன் விளைவுகளையும், அரசின் அச்சுறுத்தல் குறித்தெல்லாம் கவலைப்படாமல் மாவீரர்களுக்கு அஞ்சலி செலுத்தும் தாயகத் தமிழ் மக்களின் மனநிலையையும் அறியாமல் மைத்திரிபாலா இருளிலேயே இருந்துவிடக் கூடாது.

தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள் – என்கிற விடுதலைப் போராட்ட அமைப்பின் எழுச்சியை, வேலுப்பிள்ளை பிரபாகரன் என்கிற தன்னிகரற்ற தலைவனின் எழுச்சியாக மட்டுமே சிங்களத் தலைவர்கள் பார்த்ததால்தான், இன்றுவரை பிரச்சினை தீராமலிருக்கிறது. அது, தலைமுறை தலைமுறையாக தங்களால் நசுக்கப்பட்ட பிறகும், தனது தனித்துவத்தை விட்டுக்கொடுக்காத ஒரு சமூகத்தின் எழுச்சி என்பதை அவர்கள் உணரவே இல்லை.

“ஒரு விடுதலைப் போராட்டம் இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தங்குதடையின்றித் தொடர்கிறது என்றால், மக்களின் பங்களிப்பில்லாமல் அது சாத்தியமில்லை. உண்மையில் இது, எமது அமைப்பின் போராட்டம் மட்டுமில்லை…. தமிழர் தாயகத்திலுள்ள ஒட்டுமொத்த மக்களின் போராட்டம். தங்களது அரசியல் அபிலாஷையை நிறைவேற்றிக் கொள்வதற்கான கருவியாக எம்மை அவர்கள் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். எமது மக்கள்தான் இந்த விடுதலைப் போராட்டத்தின் அடிநாதம்”…………

இவ்வளவு தெளிவாக, துல்லியமாக ஈழ விடுதலைப் போராட்டத்தின் அஸ்திவாரம் எது என்பதை, 2002லேயே எடுத்துச் சொன்னவர், அண்மையில் நம்மைவிட்டுப் பிரிந்த சகோதரி தமிழினி. 2002ல், யாழ் வீரசிங்கம் மண்டபத்தில், மானுடத்தின் தமிழ்க்கூடல் நிகழ்வில், சகோதரி தமிழினி நிகழ்த்திய அந்த உரை இப்போதும் என் நினைவில் உறைந்திருக்கிறது.

தமிழினி இதைப் பேசிய மறுநாளே ‘என்ன படித்திருக்கிறீர்கள்’ என்று அவரிடம் கேட்டேன். அவர் படித்தது, பள்ளிப்படிப்பு தான் என்பது அப்போதுதான் தெரிந்தது. ஆழ்ந்த அர்த்தத்துடன் கூடிய அவரது உரையை வைத்து, குறைந்தபட்சம் ஒரு பட்டதாரியாகவாவது இருப்பார் என்று நினைத்திருந்த எனக்கு,, உண்மையாகவே ஏமாற்றம்.

தமிழினியின் முகத்தில் தெரிந்த நிதானத்தையும் தெளிவையும் பல போராளிகளின் முகத்தில் தரிசிக்கும் வாய்ப்பைப் பலமுறை பெற்றிருக்கிறேன். அவர்களில் எவரும், ஆர்வக் கோளாறால் போராளிகள் ஆனவர்களில்லை. இனப்பிரச்சினையின் தாத்பரியங்களை நன்றாக விளங்கிக் கொண்டபிறகே போராளியானவர்கள். வெற்றிகளின் போது அவர்கள் தலைகனத்துத் திரிந்ததுமில்லை…. தோல்விகளின்போது தலை துவண்டு கிடந்ததுமில்லை.

உலகிலேயே, (ஆனையிரவைக் கைப்பற்றி) வெற்றியின் உச்சத்தில் இருந்தபோது போர்நிறுத்தம் அறிவித்த ஒரே ஆயுதப் போராட்ட இயக்கம், விடுதலைப் புலிகள் இயக்கம் தான்! இயக்கத்துக்கிருந்த அந்த நிதானமும் நேர்த்தியும் இயக்கத்தில் இருந்தவர்களுக்கும் இருந்தது.

செய் அல்லது செத்துமடி – என்கிற ஓர்மத்தை அந்த மாவீரர்கள் நெஞ்சில் தாங்கியிருந்தனர்…. ‘அது வெறும் வார்த்தையல்ல, வாழ்க்கை’ என்பதை மெய்ப்பிக்கும் நச்சுக் குப்பியைக் கழுத்தில் தாங்கியிருந்தனர்.

செய் அல்லது செத்துமடி – என்கிற ஓர்மம், பாசிசத்தின் தொடர்ச்சியல்ல! உண்மையில், அது சாத்விகப் போராளிகளின் ஓர்மம். உலகெங்கும் நடந்த விடுதலைப் போராட்டங்களில், வெற்றி தோல்விகளை நிர்ணயிக்கிற சக்தியாக இதுதான் இருந்திருக்கிறது.

அகிம்சைக் கொள்கையில் எந்த சமரசமும் செய்துகொள்ளாத காந்தியடிகள் கூட, ‘செய் அல்லது செத்துமடி’ என்று ஒருகட்டத்தில் வெளிப்படையாக முழங்க வேண்டியிருந்தது. 1942ல் மும்பை காங்கிரஸ் மாநாட்டில் காந்தி அப்படி முழங்கியபோது, அவருக்கு 72 வயது. நாற்பதுகளில் ஒரு விடுதலைப் போர் வீரனுக்கு எது அவசியமென்று காந்தி சொன்னாரோ, அதையேதான் நாற்பதாண்டுகள் கழித்து பிரபாகரனும் சொன்னார். இருவருமே தத்தமது தாய்மண்ணின் விடுதலைக்காக உண்மையோடும் உறுதியோடும் எழுப்பிய முழக்கம் அது.

தன்னையே அர்ப்பணிக்கத் தயாராக இருந்தவர் என்பதால் அப்படிச் சொல்வதற்கான தகுதி காந்திஜிக்கு இருந்தது. அதனால்தான், காந்தி சொன்னதைக் கேட்டு ஆயிரமாயிரம் விடுதலைப் போராட்ட வீரர்கள் விடுதலை வேள்வியில் தங்களை இணைத்துக் கொண்டனர். அதே தகுதி பிரபாகரனுக்கும் இருந்ததால்தான், பிரபாகரன் வழியில் தாய்மண் காக்கும் பணியில் ஈடுபட ஆயிரமாயிரம் இளைஞர்கள் திரண்டனர்.

காந்தியத் தொண்டர்களுக்கும் பிரபாகரனின் தோழர்களுக்கும் இருக்கிற மிக முக்கிய ஒற்றுமை – அவர்களது கட்டுக்கோப்பும் ஒழுக்கமும்! ஐநா மனித உரிமை ஆணையர் செயித் அல் ராத் ஹுசெய்னின் அறிக்கை மட்டுமின்றி, இலங்கையின் சொந்த அறிக்கையான பரணாகம அறிக்கையும் புலிகளின் ஒழுக்கத்துக்கு உரைகல்லாக இருக்கின்றன.

சிங்கள ராணுவத்தினரின் பாலியல் வன்முறைகள் குறித்து விரிவாகவும் தெளிவாகவும் பேசுகிற அந்த இரண்டு அறிக்கைகளும், புலிகள் மீது அப்படியெந்த அருவருப்பான குற்றச்சாட்டையும் சுமத்தத் துணியவில்லை.

இத்தனைக்கும், மக்ஸ்வல் பராக்கிரம பரணாகம தலைமையில் மகிந்த ராஜபக்ச அமைத்த காணாதுபோனோர் தொடர்பான விசாரணை ஆணையம், புலிகள் மீது சேறு வாரி இறைப்பதையே நோக்கமாகக் கொண்டது. அந்த பரணாகம கூட, புலிகளின் ஒழுக்கத்தையும் கட்டுப்பாட்டையும் கேள்விக்குறியாக்கும் முயற்சியில் இறங்க முடியவில்லை. அந்த அளவுக்கு, ஓங்கி உயர்ந்து நின்றது நெறிமுறை பிறழாத புலிகளின் ஒழுக்கக் கோட்பாடுகள்.

தமிழர் தாயகத்தைக் காப்பது…
தமிழ்த் தேசிய அடையாளங்களைக் காப்பது….
தமிழரின் சுய நிர்ணய உரிமையை மீட்பது….
இவைதாம் பிரபாகரன் என்கிற அப்பழுக்கற்ற மனிதனின் நோக்கங்களாக இருந்தன. சிங்கள சமூகத்தை அழித்து ஒழிப்பது எந்தக் காலத்திலும் புலிகளின் நோக்கமாக இருந்ததில்லை. தமிழ்ச் சமூகத்தின் சுய மரியாதையை மீட்பதென்கிற பெயரில், அடுத்தவரின் சுய மரியாதைக்குக் களங்கம் ஏற்படுத்துகிற செயலில் பிரபாகரனின் தோழர்கள் ஒருபோதும் ஈடுபட்டதில்லை.

வெற்றிபெற்ற போர்முனை ஒன்றில், உணர்ச்சிவசப்பட்ட நிலையில் சிங்கள தேசியக் கொடியை எரித்த போராளிகளைக் கடுமையாகக் கண்டித்த பிரபாகரனின் நேர்மையைப் புரிந்தும் புரியாதவர்களாக சர்வதேசம் நடந்துகொண்டது ஏன் என்கிற கேள்வி இன்றைக்கும் எழுப்பப்பட்டு வருகிற, இதுவரை பதிலளிக்கப்படாத கேள்வி.

இந்திய அமைதிப்படை என்கிற பெயரில் இலங்கைக்கு வந்த சாத்தானின் ராணுவத்தில் யாழ் பகுதி தளபதியாக இருந்த லெப்டினன்ட் ஜெனரல் சந்தேஷ் பாண்டே, பின்னாளில் எழுதிய புத்தகத்தில் விடுதலைப் புலிகள் குறித்து தெரிவித்த கருத்தை இந்தச் சமயத்தில் நினைவுகூர வேண்டியிருக்கிறது. அது மனசாட்சியுள்ள ஒரு மனிதரின் வாக்குமூலம்.

“விடுதலைப் புலிகளின் கட்டுப்பாடு, எதற்கும் தம்மை அர்ப்பணிக்கும் தன்மை, உறுதி, குறிக்கோளில் தெளிவு, தொழில் நுட்ப அறிவு… இவற்றுக்காக அவர்களைப் பெரிதும் மதிக்கிறேன்!…

தமிழரிடையே நிலவும் உணர்வலைகளின் பிரதிபலிப்பே புலிகள்… அந்த உணர்வலைகள் தணியாதவரை புலிகளை அழிக்க முடியாது. இந்த அபிப்பிராயத்துடனேயே யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து திரும்பினேன்…..”

சந்தேஷ் பாண்டேவைப் போலவே, மனசாட்சியுள்ள ஒவ்வொருவரும் விடுதலைப் புலிகள் என்கிற தாயக விடுதலைப் போராளிகளின் போர் ‘அறம் சார்ந்த போர்’ என்பதை அறிந்தே வைத்திருந்தனர்.

உலக வரலாற்றைத் திரும்பிப்பார்க்கும் எவரும், ஒரு மறுக்க முடியாத உண்மையை உணர்ந்துகொள்ள முடியும். அநீதிக்கான போராட்டங்களைத்தான் அழிக்க முடியும்…. நீதிக்கான போராட்டங்களை அழிக்க உலகின் எந்த சக்தியாலும் முடியாது. அறம் சார் போராட்டங்களும் போர்களும், நீதி கிடைக்கும் வரை முடிவுக்கு வந்ததில்லை.

“ஃபிரான்ஸ் போன்ற ஒரு நாடு, ஒரு போரால் மட்டுமே தோற்றுவிடுவதில்லை” என்று சார்லஸ் டீ’கால் சொன்னதை உலகம் மறந்துவிட முடியாது. 1940ல் ஃபிரான்ஸ் சரணாகதி அடைய வேண்டியிருந்தது. தன்னுடைய சாம்பலிலிருந்தே உயிர்த்தெழுகிற பீனிக்ஸ் பறவையைப் போல, அந்த வீழ்ச்சியிலிருந்துதான் எழுந்து நின்றது ஃபிரான்ஸ்.

நாடுகடந்து இங்கிலாந்தில் வாழ்ந்த ஃபிரான்ஸ் படையினரை ஒன்று திரட்டி டீ’கால் அமைத்த ‘சுதந்திர ஃபிரெஞ்சுப் படை’ ஃபிரான்ஸை விடுவித்தது. பாரீஸ் நகரை மீட்டபிறகு டீ’கால் நிகழ்த்திய உரை, உலக வரலாற்றின் பக்கங்களில் ரத்தத்தால் எழுதப்பட வேண்டிய உரை.

“பாரீஸ் நாசமாக்கப்பட்டது….
பாரீஸ் தகர்க்கப்பட்டது…..
பாரீஸ் கொடுமையான படுகொலைகளைப் பார்த்தது….
இவ்வளவுக்கும் பிறகும், பாரீஸ் விடுதலை பெற்றிருக்கிறது…..

சுதந்திரப் படையும் ஒட்டுமொத்த ஃபிரான்ஸும் உதவியிருந்தாலும் கூட, இந்த வெற்றி ‘விடுதலை பெற்றே தீர்வோம்’ என்கிற பாரீஸ் மக்களின் உறுதிக்குக் கிடைத்த வெற்றி… இது பாரீஸ் மக்கள் தங்களுக்குத் தாங்களே தேடிக் கொண்டிருக்கும் விடுதலை”…….

சார்லஸ் டீ’காலின் உரை, ஒரு வரலாற்றுப் பொக்கிஷம். அதன் ஒவ்வொரு வார்த்தையும், ஓராயிரம் அர்த்தங்களில் ஜொலிக்கிறது. அதிலிருக்கும் ஒவ்வொரு எழுத்தும், ஆயுத எழுத்து.

எந்த இனத்தின் விடுதலையும் அரைக்கப்பட்ட சந்தனத்தைப் பன்னீரில் குழைத்து எழுதப்படுவதில்லை. ஆயிரமாயிரம் வீரர்கள் சிந்திய செந்நீரால்தான் எழுதப்படுகிறது. எம் இனத்தின் ஈடு இணையற்ற மாவீரர்களில் ஒருவரான கிட்டு சொன்னதைப் போல, ‘எந்த நிலத்தில் தமிழரின் ரத்தம் சிந்தியிருக்கிறதோ, அந்த நிலமெல்லாம் தமிழீழத் தாய்மண்’! சொந்த இனத்துக்காகத் தம்மை அர்ப்பணித்தவர்களின் நினைவைப் போற்றுகிற போதெல்லாம் விழி வழி வெள்ளம் பெருக்கெடுக்கலாம். அந்தக் கண்ணீர்த் துளிகள்தான், எம் இனத்தின் ஓர்மத்தை வலுப்படுத்தும் என்று உறுதியாக நம்புகிறேன்.

ஆனையிரவுக்கான முதல் போரில் உயிரிழந்த கேப்டன் வானதி, இந்த நம்பிக்கையோடுதான் எழுதினாள். வானதி, ஆயுதங்களை மட்டுமின்றி கவிதைப் புல்லாங்குழலையும் இதயத்துக்குள் சுமந்த கவிக்குயில்.

எழுதுங்களேன்…
நான் எழுதாது செல்லும்
என் கவிதையை எழுதுங்களேன்….!

சீறும் துப்பாக்கியின் பின்னால்
என் உடல்
சின்னாபின்னமாகியிருக்கலாம்..
ஆனால்
என் உணர்வுகள் சிதையாது….
உங்களைச் சிந்திக்க வைக்கும்….
அப்போதேனும் எழுதுங்களேன்
நான் எழுதாது செல்லும்
என் கவிதையை…!

ஆனையிரவு களத்திலேயே வானதி என்கிற கவிக்குயில் எழுதிய இந்தக் கவிதை, போர்க்களத்தில் பூத்த பூ.

அந்த அப்பழுக்கற்ற வீரர்களின் நினைவைப் போற்றும் ஒவ்வொரு நொடியிலும், அவர்களது தாயகக் கனவு நெஞ்சில் நிறைகிறது. அவர்களுக்குச் செலுத்துகிற உண்மையான அஞ்சலி, தாயக விடுதலையாக மட்டுமே இருக்க முடியும்.

இனப்படுகொலைக்கு நீதி கேட்கும் நமது போராட்டம், விடுதலைப் போராட்டத்தின் வேறொரு வடிவம். எந்தத் தோல்வியும் நமது இலக்கை எட்டத் தடையாக இருந்துவிடப் போவதில்லை. சோர்வறியா ஓர்மம் எந்த முட்டுக்கட்டையையும் தகர்த்தெறிந்துவிடும். ‘ஃபிரான்ஸ் போன்ற ஒரு நாடு, ஒரு போரால் மட்டுமே தோற்றுவிடுவதில்லை’ என்று டீ’கால் சொன்னது, ஈழத்துக்கு மட்டும் பொருந்தாதா என்ன!

பின்குறிப்பு: ‘தமிழக அரசியல்’ வாயிலாக, ஈழம் தொடர்பான செய்திகளையும் அதுகுறித்த அலசல்களையும் உங்களுடன் பகிர்ந்துகொள்ள அனுமதித்த ஆசிரியர், பதிப்பாளர் உட்பட ஒவ்வொருவருக்கும் நான் நன்றி தெரிவித்தாக வேண்டும். என்னை ஊக்குவித்த உங்களுக்கும்! ஒரு சிறிய இடைவெளிக்குப் பிறகு மீண்டும் உங்களைச் சந்திப்பேன் – என்கிற வாக்குறுதியுடன் விடைபெறுகிறேன். நன்றி!