ஒரு காலத்தில் தேர்தல் கூட்டு அல்லது ஆட்சியமைப்பதற்கான கூட்டுக்களை அமைப்பதற்கு அரசியல் கட்சிகள் சப்பைக்கட்டுக் காரணங்களைச் சொல்லிக்கொண்டு கேவலமான அரசியல் நடத்துவதை தமிழ் நாட்டில் பார்த்திருக்கின்றோம்.
கொள்கை ரீதியில் நேர் எதிர் எதிர் துருவங்களான கட்சிகள், தேர்தல் கூட்டணிகளை உருவாக்குவதையும் தேர்தலின் பின்னர் ஆட்சியைப் பிடிப்பதற்காகப் பெரும் பேரம் பேசல்களுடன் அதே போன்று கூட்டணி அமைப்பதையும், தமிழ்நாட்டு அரசியலின் கறுப்புப் பக்கங்கள் என்று விமர்சித்த காலம் போய், அதுபோன்ற அரசியலை விடுதலைப் போராளிகளின் குருதி ஆறு நனைத்துப் புனிதமாக்கிய மண்ணில் இவ்வளவு விரைவில் காணக்கிடைத்திருப்பது தமிழர்களின் துர்பேறு என்பதைத் தவிர வேறு என்ன சொல்ல முடியம்?
நடந்துமுடிந்த உள்ளுராட்சித் தேர்தலில் நாடு முழுவதும் பல சபைகளிலும் தொங்கு ஆட்சியே சாத்தியமாகி இருக்கின்றது. அது போன்று வடக்கிலும் பல சபைகளில் தொங்கு ஆட்சியே அமைந்திருக்கிறது. மூன்று சபைகள் தவிர மற்றைய எல்லாச் சபைகளிலுமே ஆட்சியை யார் அமைப்பது என்பது கேள்விக்குறிதான்.
நடந்து முடிந்த இந்தத் தேர்தலில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு பெரும்பான்மையான சபைகளில் பெரும்பான்மை ஆசனங்களை வென்றது. எனினும் அது ஆட்சி அமைப்பதற்குத் தேவையான அறுதிப் பெரும்பான்மையாக இருக்கவில்லை. ஒரு சில சபைகளில் அந்தப் பெரும்பான்மையையும் அது இழந்திருந்தது. கூட்டமைப்பைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால் மற்றைய எல்லாக் கட்சிகள், சுயேச்சைகளையும் சேர்த்துப் பார்த்தால் அவற்றின் வசம் அதிக ஆசனங்கள் இருந்தன. கடந்த தேர்தலில் கணிசமான ஆசனங்களை தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணி வென்றிருந்ததும் இதற்கொரு முக்கிய காரணம்.
இத்தகையதொரு பின்னணியிலேயே உள்ளுராட்சிச் சபைகளில் ஆட்சியமைக்கும் பணிகள் கடந்த திங்கட்கிழமை ஆரம்பமாகின. வடக்கில் முதலாவதாக யாழ்ப்பாணம் மாநகர சபையின் ஆட்சியைத் தீர்மானிக்கும் போட்டியே நடைபெற்றது. தொடர்ந்து சாவகச்சேரி, பருத்தித்துறை, வல்வெட்டித்துறை என்பவற்றின் ஆட்சிகளும் தீர்மானிக்கப்பட்டன.
இன்றைய நிலவரப்படி இந்த அனைத்துச் சபைகளிலும் ஆட்சியைத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பே கைப்பற்றியிருக்கின்றது. நெடுந்தீவு தவிர்ந்த ஏனை சபைகளிலும் இந்த நிலமை தொடர்வதற்கே வாய்ப்புகளும் அதிகமுண்டு.
தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு அதிக உள்ளுராட்சி சபைகளின் ஆட்சியைக் கைப்பற்றியிருப்பதை எண்ணி மகிழ்ச்சியடைய வேண்டிய தமிழ் மக்கள், குறிப்பாக தமிழ் அரசுக் கட்சி ஆதரவாளர்கள், வெட்கித் தலைகுனியும் நிலையே தற்போது ஏற்பட்டுள்ளது.
அதற்குக் காரணம் ஆட்சியைக் கைப்பற்றுவதற்குத் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு கூட்டுச் சேர்ந்திருக்கும் தரப்புக்கள். இதுவரை காலமும் எந்தக் கொள்கையின் அடிப்படையில் தமிழ் அரசுக் கட்சியும் அதன் வழியே தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் பயணித்தனவோ அதிலிருந்து முற்றிலுமாக விலகிச் செல்லும் வகையிலேயே கூட்டமைப்பின் செயற்பாடு அமைந்துள்ளது.
இறுதிப் போர் வரையிலும் இராணுவத்தினருடன் அவர்களின் உளவாளிகளாகவும், அரசியல் ஏவலாளிகளாகவும் செயற்பட்டு வந்த தமிழ்க் கட்சிகளுடனும் தன்னுடைய கட்சி அரசியல் நலனுக்காகச் சேர்ந்து போகத் தயாராகி இருக்கின்றது தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு.
கூட்டமைப்பின் இந்தப் போக்கும் பயணமும் தமிழ் மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கதல்ல. இதே உள்ளுராட்சித் தேர்தலில் மகிந்தவிடம் தோல்வியடைந்தவுடனே புதிய அரசமைப்பு முயற்சிகளைக் கைவிட்டு தமிழர்களை ஏமாளிகளாக்க முயலும் தெற்கின் ஐக்கிய தேசியக் கட்சியுடனும் , சிறிலங்கா சுதந்திரக் கட்சியுடனும் வடக்கில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு கூட்டணி வைத்துக்கொண்டுவிட்டு, ஜெனிவாவிலும் அமெரிக்காவிலும் போய் இலங்கை அரசுக்கு நெருக்கடி கொடுங்கள் என்று கோருவது அரசியல் ஏமாற்று அன்றி வேறென்ன?
தமிழ் மக்களின் நலன் கருதி ஒரு அரசியல் கொள்கையில் ஒற்றுமைப்பட்டு வரமுடியாத இந்தக் கட்சிகள் அனைத்தும், கட்சி அரசியல் எனும் சுயநலத்திற்காக ஒன்று சேர்ந்திருப்பதைப் பார்க்கும்போது, நகைச்சுவை நடிகர் கவுண்டமணி ஒரு திரைப்படத்தில் கூறும் “அரசியலில் இதெல்லாம் சாதாரணமப்பா!” என்கிற வார்த்தைகள்தான் நினைவுக்கு வருகின்றன. தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு அத்தகையை மிகக் கீழ் நிலை அரசியலைத்தான் நிகழ்த்திக்காட்டியிருக்கிறது, தமிழ் மக்களின் விடுதலையை வென்றெடுக்கப்போகின்றோம் என்கிற கோசத்துடன்.
